THE EPISTLE OF ST. PAUL TO THE HEBREWS (7.11-25)
Now if perfection had been attainable through the levitical priesthood—for the people received the law under this priesthood—what further need would there have been to speak of another priest arising according to the order of Melchizedek, rather than one according to the order of Aaron? For when there is a change in the priesthood, there is necessarily a change in the law as well. Now the one of whom these things are spoken belonged to another tribe, from which no one has ever served at the altar. For it is evident that our Lord was descended from Judah, and in connection with that tribe Moses said nothing about priests.
It is even more obvious when another priest arises, resembling Melchizedek, one who has become a priest, not through a legal requirement concerning physical descent, but through the power of an indestructible life. For it is attested of him, “You are a priest forever, according to the order of Melchizedek.”
There is, on the one hand, the abrogation of an earlier commandment because it was weak and ineffectual (for the law made nothing perfect); there is, on the other hand, the introduction of a better hope, through which we approach God.
This was confirmed with an oath; for others who became priests took their office without an oath, but this one became a priest with an oath, because of the one who said to him, “The Lord has sworn and will not change his mind, ‘You are a priest forever’”—accordingly Jesus has also become the guarantee of a better covenant.
Furthermore, the former priests were many in number, because they were prevented by death from continuing in office; but he holds his priesthood permanently, because he continues forever. Consequently he is able for all time to save those who approach God through him, since he always lives to make intercession for them.
ՊՕՂՈՍ ԱՌԱՔԵԱԼԻ ՆԱՄԱԿԸ ԵԲՐԱՅԵՑԻՆԵՐՈՒՆ (7.11-25)
Գիտենք, թէ Ղեւտացիներու քահանայութիւնն էր հիմը սրբութեան այն օրէնքին, որ
Իսրայէլի ժողովուրդին տըրուեցաւ: Արդ, եթէ կարելի ըլլար այդ քահանայութեան
միջոցաւ կատարելութեան հասնիլ, Աստուած ի՞նչ պէտք պիտի ունենար նոր
քահանայապետ մը տալու Մելքիսեդեկի օրինակով եւ ոչ՝ Ահարոնի քահանայութեան
շարունակու-թենէն: Միւս կողմէ, քահանայութեան փոխուելուն հետ սըրբութեան օրէնքն
ալ պէտք էր փոխուէր.որովհետեւ Քրիստոս, որուն մասին կը խօսուի, կը պատկանէր
ուրիշ ցեղի մը, որուն անդամներէն ո՛չ մէկը քահանայութեան պաշտօնը ստանձնեց
երբեւիցէ: Արդ, յայտնի է՝ թէ մեր Տէրը Յուդայի ցեղէն էր, մինչդեռ այդ ցեղէն գալիք
քահանայութեան մը մասին Մովսէս ոեւէ բան չըսաւ:
Փոփոխութիւնը աւելի բացորոշ է անով, որ կը յայտնուի քահանայ մը որ Մելքիսեդեկի
նման է.այսինքն՝ մարմ-նաւոր կեանքի յատուկ օրէնքներու եւ կարգերու համաձայն չէ՛ որ
քահանայ եղած է, այլ՝ յաւիտենական կեանքի մէջ ի զօրու եղող օրէնքով: Անոր մասին
վկայեց Սուրբ գիրքը, ըսելով. «Դուն յաւիտեան քահանայ ես, Մելքիսեդեկին
պէս»: Բացայայտ է, թէ նախկին պատուիրանը մէկդի կը դրուի, անզօր եւ անօգուտ
ըլլալուն համար, որովհետեւ Օրէնքը չկրցաւ ոեւէ բան կատարելութեան հասցնել. եւ
հիմա մեզի տրուեցաւ աւելի լաւ յոյս մը, որով Աստուծոյ կը մօտենանք:
Աւելին, այս նոր քահանայութիւնը երդումով տրուեցաւ, մինչդեռ միւսներուն
քահանայութիւնը երդումով տրուած չէ: Քրիստոս քահանայ եղաւ Աստուծոյ երդումով,
ինչպէս Սուրբ գիրքը կ’ըսէ.-
«Տէրը անդառնալի երդում ըրաւ, ըսելով.
“Դուն յաւիտեան քահանայ ես”»:
Եւ այսպէս, Յիսուս գերազանց ուխտի մը երաշխաւորը եղաւ:
Ի վերջոյ, միւս քահանաները թիւով շատ կ’ըլլային, որպէսզի մէկուն կամ միւսին մահով՝
քահանայութիւնը չընդհատուէր: Բայց որովհետեւ Յիսուս յաւիտեան կ’ապրի, իր
քահանայութիւնն ալ անվախճան է: Ուստի, նաեւ կրնայ վերջնականապէս փրկել անոնք՝
որոնք իր միջոցաւ Աստուծոյ կու գան, որովհետեւ միշտ կենդանի ըլլալով՝ տեւաբար
բարեխօս կ’ըլլայ անոնց համար:
THE GOSPEL OF JESUS CHRIST ACCORDING TO LUKE (19.11-28)
So he said, “A nobleman went to a distant country to get royal power for himself and then return. He summoned ten of his slaves, and gave them ten pounds, and said to them, ‘Do business with these until I come back.’ But the citizens of his country hated him and sent a delegation after him, saying, ‘We do not want this man to rule over us.’ When he returned, having received royal power, he ordered these slaves, to whom he had given the money, to be summoned so that he might find out what they had gained by trading. The first came forward and said, ‘Lord, your pound has made ten more pounds.’ He said to him, ‘Well done, good slave! Because you have been trustworthy in a very small thing, take charge of ten cities.’ Then the second came, saying, ‘Lord, your pound has made five pounds.’ He said to him, ‘And you, rule over five cities.’ Then the other came, saying, ‘Lord, here is your pound. I wrapped it up in a piece of cloth, for I was afraid of you, because you are a harsh man; you take what you did not deposit, and reap what you did not sow.’ He said to him, ‘I will judge you by your own words, you wicked slave! You knew, did you, that I was a harsh man, taking what I did not deposit and reaping what I did not sow? Why then did you not put my money into the bank? Then when I returned, I could have collected it with interest.’ He said to the bystanders, ‘Take the pound from him and give it to the one who has ten pounds.’ (And they said to him, ‘Lord, he has ten pounds!’) ‘I tell you, to all those who have, more will be given; but from those who have nothing, even what they have will be taken away. But as for these enemies of mine who did not want me to be king over them—bring them here and slaughter them in my presence.’”
After he had said this, he went on ahead, going up to Jerusalem.
ՅԻՍՈՒՍ ՔՐԻՍՏՈՍԻ ԱՒԵՏԱՐԱՆԸ ԸՍՏ ՂՈՒԿԱՍԻ (19.11-28)
– Ազնուական մարդ մը կար, որ հեռաւոր երկիր մը գնաց, որպէսզ թագաւորական
իշխանութիւն առնէ եւ իր երկիրը վերադառնայ: Նախ քան մեկնիլը, կանչեց իր
ծառաներէն տասը հոգի եւ իւրաքանչիւրին տասը ոսկի դրամ տուաւ եւ ըսաւ.
«Շահարկեցէ՛ք այս դրամը, մինչեւ վերադարձս»: 14 Բայց իր քաղաքացիները կ’ատէին
զինք. հետեւաբար պատգամաւոր ղրկեցին իր ետեւէն, ըսելով. «Չե՛նք ուզեր որ ան մեր
վրայ թագաւոր դառնայ»:
Երբ ազնուականը թագաւորական իշխանութիւնը առաւ եւ վերադարձաւ, անմիջապէս
կանչեց իր ծառաները, որոնց դրամ տուած էր, գիտնալու համար թէ ի՛նչ շահած են:
Առաջինը եկաւ եւ ըսաւ. «Տէ՛ր, մէկ տուածիդ դէմ տասը շահեցայ»: Տէրը ըսաւ. «Ապրի՛ս,
բարի՛ ծառայ, քանի այդ փոքրիկ բանին մէջ հաւատարիմ գտնուեցար, ահա քեզ տասը
քաղաքներու վրայ կառավարիչ կը նշանակեմ»: Երկրորդ ծառան ալ եկաւ եւ ըսաւ. «Մէկ
տուածիդ դէմ հինգ շահեցայ»: Տէրը ըսաւ. «Քեզ ալ հինգ քաղաքներու վրայ կառավարիչ
կը նշանակեմ»: Երրորդը եկաւ եւ ըսաւ. «Տէ՛ր, ահաւասիկ տուած դրամդ, զայն պահեցի
թաշկինակի մը մէջ ծրարած:
Կը վախնայի քեզմէ, որովհետեւ խիստ մարդ մըն ես: Կ’առնես ինչ որ քուկդ չէ եւ կը
հնձես ինչ որ չես սերմանած»: Տէրը ըսաւ անոր. «Չա՛ր ծառայ, քու խօսքովդ քեզ պիտի
դատեմ: Քանի գիտէիր որ խիստ մարդ մըն եմ, կ’առնեմ ինչ որ իմս չէ եւ կը հնձեմ ինչ որ
չեմ սերմանած, ինչո՞ւ դրամս շահարկողներուն չտուիր, քանի գիտէիր նաեւ թէ
վերադարձիս զայն տոկոսով միասին պիտի պահանջէի»: Ապա սպասաւորներուն ըսաւ.
«Առէ՛ք իրմէ դրամը եւ տարէք տուէք անոր՝ որ տասնապատիկը շահած է»: Անոնք ըսին.
«Տէ՛ր, անիկա արդէն տասնապատիկը ունի»: «Գիտցէք, ըսաւ ան, ունեցողին աւելիով
պիտի տրուի, իսկ չունեցողէն պիտի առնուի ունեցած ամենէն փոքր բաժինն ալ: Իսկ իմ
թշնամիներս, որոնք չէին ուզեր որ իրենց թագաւոր ըլլամ, հոս բերէք եւ իմ ներկայութեանս սպաննեցէք զանոնք»:
Այս խօսքը ըսելէ ետք Յիսուս շարունակեց իր ճամբան դէպի Երուսաղէմ:
