Bible Readings for Sunday, February 14, 2021
Poon Paregentan (Eve of Great Lent)
ԲՈՒՆ ԲԱՐԵԿԵՆԴԱՆ - ՏԵԱՌՆԸՆԴԱՌԱՋ
Galatians 4:1-7
My point is this: heirs, as long as they are minors, are no better than slaves, though they are the owners of all the property; but they remain under guardians and trustees until the date set by the father. So with us; while we were minors, we were enslaved to the elemental spirits of the world. But when the fullness of time had come, God sent his Son, born of a woman, born under the law, in order to redeem those who were under the law, so that we might receive adoption as children. And because you are children, God has sent the Spirit of his Son into our hearts, crying, “Abba! Father!” So you are no longer a slave but a child, and if a child then also an heir, through God.
Luke 2:41-52
Now every year his parents went to Jerusalem for the festival of the Passover. And when he was twelve years old, they went up as usual for the festival. When the festival was ended and they started to return, the boy Jesus stayed behind in Jerusalem, but his parents did not know it. Assuming that he was in the group of travelers, they went a day’s journey. Then they started to look for him among their relatives and friends. When they did not find him, they returned to Jerusalem to search for him. After three days they found him in the temple, sitting among the teachers, listening to them and asking them questions. And all who heard him were amazed at his understanding and his answers. When his parents saw him they were astonished; and his mother said to him, “Child, why have you treated us like this? Look, your father and I have been searching for you in great anxiety.” He said to them, “Why were you searching for me? Did you not know that I must be in my Father’s house?” But they did not understand what he said to them. Then he went down with them and came to Nazareth, and was obedient to them. His mother treasured all these things in her heart. And Jesus increased in wisdom and in years, and in divine and human favor.
ԱՒԵՏԱՐԱՆ ԸՍՏ ՂՈՒԿԱՍՈՒ 2:41-52
Յիսուսի ծնողները ամէն տարի Զատիկի տօնին, Երուսաղէմ կ’երթային: Երբ Յիսուս տասներկու տարեկան եղաւ, անոնք Երուսաղէմ գացին, ինչպէս տօնին սովորութիւն էր երթալ: Տօնակատարութեան աւարտին, մինչ անոնք կը վերադառնային, Յիսուս մանուկը Երուսաղէմ մնաց: Իր ծնողները չանդրադարձան ասոր: Անոնք կը կարծէին թէ ուղեկիցներուն հետ է: Օրուան մը ճամբայ կտրելէ ետք, սկսան փնտռել Յիսուսը ազգականներու եւ ծանօթներու մօտ:
Երբ չգտան, կրկին Երուսաղէմ դարձան՝ հոն փնտռելու համար զինք: Երեք օր ետք զինք գտան տաճարին մէջ: Անիկա տաճարին ուսուցիչներուն հետ նստած՝ անոնց մտիկ կ’ընէր եւ հարցումներ կ’ուղղէր: Բոլոր անոնք որ իրեն մտիկ կ’ընէին, կը հիանային անոր իմաստութեան եւ տուած պատասխաններուն վրայ:
Ծնողները երբ տեսան Յիսուսը, ապշած մնացին: Իր մայրը ըսաւ.
– Այս ի՞նչ ըրիր մեզի, տղա՛ս. ահա հայրդ ու ես տակնուվրայ եղած՝ քեզ կը փնտռէինք:
Յիսուս ըսաւ անոնց.
– Ինչո՞ւ զիս ուրիշ տեղ կը փնտռէիք. չէի՞ք գիտեր թէ Հօրս տան մէջ պէտք է գտնուիմ:
Սակայն ծնողները այս խօսքերուն իմաստը չհասկցան:
Յետոյ Յիսուս ծնողներուն հետ միասին Նազարէթ գնաց, եւ հնազանդ մնաց անոնց: Իր մայրը այս բոլորը իր սիրտին մէջ կը պահէր: Յիսուս կը զարգանար իմաստութեամբ եւ մարմնով՝ Աստուծոյ եւ մարդոց սիրելի ըլլալով:
ՆԱՄԱԿ ԳԱՂԱՏԱՑԻՆԵՐՈՒՆ 4:1-7
Բայց գիտցէ՛ք նաեւ, թէ ժառանգորդ մը թէպէտ ամբողջ ժառանգութեան իսկական տէրն է, բայց որքան ատեն որ անչափահաս է՝ տարբերութիւն չունի ծառայէ մը, քանի խնամակալներու եւ հոգաբարձուներու ենթակայ է, մինչեւ հասնի իր հօրը որոշած ժամանակակէտը: Նոյնն է մեր ալ պարագան: Որքան ատեն որ հոգեւորապէս անչափահաս էինք՝ բնութեան ոյժերուն կ’ենթարկուէինք ու կը ծառայէինք: Բայց հիմա յարմար ժամանակը հասած համարելով, Աստուած աշխարհ ղրկեց իր Որդին, որ կնոջմէ մը ծնաւ եւ Օրէնքին տակ ապրեցաւ, որպէսզի մեզ Օրէնքին գերութենէն փրկէ եւ Աստուծոյ որդիներ դարձնէ: Արդ, որովհետեւ իր որդիներն ենք՝ Աստուած մեր սիրտերուն մէջ ղրկեց իր Որդիին Հոգին, որով զԱստուած «Աբբա», այսինքն «Հայր» կը կոչենք: Ուստի այլեւս ծառայ չէք, այլ՝ որդի. եւ քանի որդի էք՝ Աստուծոյ խոստումը պիտի ժառանգէք:
